ตำรวจจับหมวกใช้หมวกซะเอง!

เจ้าหน้าที่ตำรวจใช้หมวกกันน๊อคพยายามตีคนขี่จักรยานยนต์ที่ไม่ใส่หมวกกันน๊อค

คลิป:

ดูคลิปนี้แล้วก็เกิดคำถามว่า ที่เจ้าหน้าที่ทำไปนั้นผิดหรือเปล่า?

ผมเชื่อว่ามีหลายคนที่คิดว่าตำรวจผิด ตำรวจทำอะไรก็แมร่งผิดตลอดแหละครับ ตั้งด่านจับหมวกบ้าง ยืนกลางถนนเพื่อหยุดรถบ้าง เอาหมวกไปไล่ตีคนขี่จักรยานยนต์บ้าง และอืนๆ ที่อาจมีอยู่มากมายในสายตาผู้คน

แต่ถ้าลองคิดดูให้ดีๆ สาเหตุที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมานั้นเป็นเพราะใครและอะไรกันแน่? มันเกิดขึ้นเพราะตำรวจสมัยนี้เกรียนเพียงอย่างเดียวอย่างนั้นหรือ? จริงๆ แล้วเหตุการณ์แบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้หากผู้ใช้ท้องถนนรักษาและทำตามกฏจราจร

หากผู้ขับขี่จักรยานยนต์ใส่หมวกกันน๊อคเวลาขับขี่บนท้องถนน การตั้งด่านจับหมวกกันน๊อคก็คงไม่เกิดขึ้น การขี่รถด้วยความเร็วสูงเพื่อหนีด่านจับคงจะไม่มีให้เห็น ภาพการที่ตำรวจจะพยายามทุกวิถีทางที่จะจับผู้กระทำผิดก็คงจะไม่มีให้เห็น... มันเป็นเสมือนปฏิกิริยาลูกโซ่ที่เกิดขึ้นจาก"ความขี้เกียจ"หรือจากการ"อยากเท่ห์"ของผู้ขับขี่จักรยานยนต์ที่ไม่ยอมส่วมใส่หมวกกันน๊อค ทั้งๆ ที่หมวกกันน๊อคถูกออกแบบมาเพื่อ"ความปลอดภัย"ของผู้ขับขี่เองก็ตาม และสาเตุหลักที่มีการตั้งด่านจับหมวกกันน๊อคนั้นก็น่าจะมาจากความกลัวที่ผู้คนมีต่อตำรวจ ทำให้ผู้คนใส่หมวกกันน๊อคเวลาขับขี่มากขึ้น(แต่เพียงเพื่อเอาไว้หลบความผิด) ทำให้สาเหตุหลักที่ผู้ขับขี่จักรยานยนต์ส่วมหมวกกันน๊อคเปลียนจาก"เพื่อเพิ่มความปลอดภัย"เป็น"เพื่อป้องกันการถูกด่านตำรวจ" ทำให้เห็นผู้ขับขี่พกหมวกกันน๊อคไว้หน้าตระกร้ารถ แล้วค่อยส่วมใส่เฉพาะเวลาผ่านด่านเท่านั้น

ความผิดทั้งหมดก็ไม่ได้เกิดเพียงจากผู้ขับขี่ที่ทำผิดกฏจราจรเท่านั้น การที่มีกลุ่มตำรวจจราจรบ้างกลุ่มใช้ความรุนแรงในการพยายามจับกุมผู้ขับขี่ผิดกฏหมายนั้นย่อมเกิดจากตัวของเจ้าหน้าที่เองเช่นกัน ตำรวจจราจรที่ตั้งด่านจับหมวกกันน๊อคนั้นจริงๆ แล้วต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของผู้ขับขี่มาเป็นอันดับแรก ซึ่งการใช้กำลังนั้นไม่ใช่ทางแก้ปัญหาอย่างเห็นได้ชัด กลับเป็นการเพิ่มความเสี่ยงต่อผู้ขับขี่เสียมากกว่า และใช่ว่าการใช้ความรุนแรงจะเป็นวิธีเดียวที่สามารถนำมาใช้ได้ หากผู้กระทำผิดไม่ยอมหยุดเพื่อเสียค่าปรับที่ด่านก็ทำการบันถึกภาพของป้ายทะเบียนรถเพื่อนำไปหาตรวจสอบหาข้อมูลของเจ้าของรถจักรยานยนต์คันดังกล่าว และดำเนินการตามกระบวนการที่ถูกต้อง... คำถามต่อมาก็คือ แล้วจะรู้ได้ไงว่าผู้ขับขี่ใช่คนเดียวกันกับเจ้าของรถหรือไม่? คำตอบนั้นโคตรง่ายเลย ถ้าคนขี่หลบหนีด่านตรวจไม่ใช่คนเดียวกันกับเจ้าของ ก็ต้องเป็นคนที่เจ้าของรถรู้จักแน่นอน แล้วใครกันที่ควรเสียค่าปรับ? เจ้าของหรือผู้ขับขี่? ผมว่าให้เจ้าของเป็นคนเสียไปเลยดีกว่า แล้วค่อยไปตกลงกับคนที่ขี่ผิดกฏจราจรไปว่าจะเอาไงกันต่อ

แต่มันก็จะมีพวกที่หัวไวที่จะเอาป้ายทะเบียนออกเพื่อหลบหนีความผิด แล้วตำรวจจะทำไงตามตัวละทีนี้? อันนี้ผมก็เงิบครับ ไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำไงดี... จะจำสีรถก็ไม่ได้ เพราะรถจักรยานยนต์บ้านเราก็ใช่ว่ามีน้อย... จำหน้าคนขี่ก็ไม่ได้ จำนวนมันเยอะเกินไป... ปล่อยมันไปเหอะ รอบหน้าเจอค่อยเอาหมวกกันน๊อคตีมัน (เอ๊ะ อย่างไง)

ขอสรุปสั้นๆ เลยละกันครับ ผมว่าการส่วมหมวกกันน๊อคเป็นเรื่องที่สำคัญและสมควรทำอย่างยิ่ง (คะแนนเต็ม 10 ผมให้ 100 เลย) หากผู้ขับขี่ส่วมใส่หมวกกันน๊อคกันทุกคน ภาพเหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ดังนั้นส่วมหมวกกันน๊อคกันเถอะครับ ชาวไทยทุกคน...

"หมวกกันน๊อคส่วมใส่เพื่อความปลอดภัย ไม่ใช่เพื่อป้องกันการถูกจับที่ด่านตำรวจ"

อยากได้ เพื่ออะไร?

คนเราทุกคนมีความอยากอยู่ในตัว อยากได้ อยากเห็น อยากกิน อยากดู และอยากอื่นๆ อีกมากมายที่พูดไปก็ไม่มีวันหมด บางครั้งคนเราเกิดความอยากและไม่คิดกลั่นกรองดูให้ดีว่าสิ่งที่อยากนั้นมีความจำเป็นมากแค่ไหน... มันคือการตัดสินใจของแต่ละคนไปว่า การเติมเต็มความอยากนั้นเป็นสิ่งที่ควรหรือไม่ควร

แล้วทำไมผมถึงต้องมาพูดถึงเรื่องนี้ด้วย? เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบใดกับใครเลย แต่จริงๆ แล้วมันส่งผลกระทบอย่างมากต่อการดำเนินชีวิตของทุกคน โดยเฉพาะจาก"ความอยากได้"

ในบรรดาความอยากทั้งหมด ความอยากได้ เป็นความอยากที่เห็นได้มากที่สุดในสังคมยุคปัจจุบัน เมื่อเวลาผ่านไปย่อมทำให้วิทยาการผลิตเกิดการพัณนา ก่อให้เกิดสิ่งประดิษฐ์แปลกๆ ใหม่ๆ เพิ่มขึ้นทุกวัน เวลาที่สิ่งเหล่านี้ออกมาสู่ตลาดเพื่อให้ประชากรทั่วไปสามารถซื้อมาไว้ในครอบครองได้ ความอยากได้จึงบังเกิดขึ้นในตัวมนุษย์ส่วนใหญ่...

ความอยากได้สามารถแบ่งมนุษย์ออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ๆ ได้แก่กลุ่มมนุษย์ที่มีทรัพยากรและกำลังซื้อสิ่งของชิ้นนั้น และกลุ่มมนุษย์ที่ไม่มีทรัพยากรและกำลังซื้อสิ่งของชิ้นนั้น กลุ่มมนุษย์ที่มีทรัพยากรและกำลังซื้อคงไม่จำเป็นที่จะต้องคิดมากเพื่อซื้อสิ่งของเหล่านั้น แต่กลุ่มมนุษย์ที่ไม่มีทรัพยากรและกำลังซื้อจะต้องเริ่มคิดกลั่นกรองถึงวิธีการเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งของที่อยากได้นั้น

มนุษย์กลุ่มที่ไม่มีทรัพยากรและกำลังซื้อก็จะสามารถถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนได้เช่นกัน ได้แก่กลุ่มมนุษย์ที่ไม่มีทรัพยากรและกำลังซื้อที่พยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งของที่อยากได้ และกลุ่มมนุษย์ที่ไม่มีทรัพยากรและกำลังซื้อที่หาทางลัดเพื่อได้มาซึ่งสิ่งของที่อยากได้... มนุษย์ที่มีความพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งของที่อยากได้นั้นจะเริ่มจากการหาวิธีสร้างกำลังซื้อให้กับตนเอง หรือหาทางสร้างรายได้เพื่อเก็บเงินไว้ซื้อสิ่งของที่อยากได้ ส่วนมนุษย์ที่ใช้ทางลัดเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งของที่อยากได้นั้นจะเริ่มออกหากู้เงิน ทั้งในและนอกระบบ เพื่อให้ได้เงินก้อนมาซื้อสิ่งของที่อยากได้ในทันที...

มนุษย์ที่มีความพยายามจะใช้ระยะเวลาในการเก็บเงินเพื่อซื้อของที่อยากได้ ทำให้ระหว่างการหาเงินมาเก็บนั้น มนุษย์กลุ่มนี้มีโอกาษที่จะเริ่มคิดและวิเคราะห์ถึงความจำเป็นของสิ่งของที่อยากได้ว่ามีมากน้อยเพียงใด คำถามเช่น "จะซื้อมาทำไม?" "ซื้อมาแล้วจะใช้คุ้มไหม?" "ซื้อมาแล้วจะทำให้ชีวิตดีขึ้นอย่างไร?" จะเริ่มถูกตั้งขึ้นโดยตนเอง หากมนุษย์กลุ่มนี้เกิดการเปลียนใจ พวกเค้าก็จะยังคงมีเงินที่เก็บไว้นั้นเพื่อซื้อสิ่งของชิ้นอื่นที่พวกเขาคิดว่ามีความจำเป็นมากกว่าได้

ในทางกลับกัน มนุษย์ที่ใช้ทางลัดเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งของที่อยากได้นั้นจะไม่มีเวลาคิดไตร่ตรองว่าสิ่งของที่อยากได้นั้นมีความจำเป็นกับการใช้ชีวิตประจำวันมากน้อยเพียงใด แถมยังทำให้ตนเองเกิดภาระหนี้สิ้นจาการกู้เงินจากคนอื่น เมื่อพวกเขาทำงานพวกเขาก็จะไม่มีเงินเก็บเพราะจะต้องนำเงินจำนวนนั้นไปใช้หนี้ที่พวกเขาได้กู้มาเพื่อซื้อสิ่งของที่อยากได้ อีกทั้งราคาสิ่งของที่อยากได้จะมีราคาที่สูงขึ้นเนื้องจากการกู้เงินย่อมมีดอกเบี้ยอีกด้วย...

อย่างไรก็ตาม อย่างที่ผมได้กล่าวไว้ในช่วงแรกว่า "มันคือการตัดสินใจของแต่ละคนไปว่า การเติมเต็มความอยากนั้นเป็นสิ่งที่ควรหรือไม่ควร" แต่ผมก็อยากจะบอกไว้ว่า ก่อนจะทำการตัดสินใจอะไรก็ตาม ถามตัวเองก่อนว่า สิ่งที่อยากนั้นมีความจำเป็นมากน้อยเพียงใด? ได้มาแล้วจะทำให้คนหรือตนเองเดือดร้อนหรือไม่? ได้มาแล้วจะทำให้มีความสุขมากขึ้น หรือเอามาเพื่อเสริมสร้างฐานะของตนเอง? ผมเชื่อว่าถ้าทุกคนกลั่นกรองความจำเป็นแล้ว ภาระหนี้สิ้นคงจะไม่มีให้เห็นในสังคมปัจจุบันแน่นอน